YAŞAYAN ÖLÜLERDEN OLUYORUM
Bugün kendimi tuhaf hissediyorum.
Neden, nasıl, ne zaman kavramları kafamda
Karman çorman bir halde
Oradan oraya savuruyorlar kendilerini,
Benimse tek algılayabildiğim
Artık dünyanın eskisi gibi olmadığı...
Bu kadar üzüntüyü, yenilmişliği,
Hayal kırıklıklarını hak etmemiştim
Diye teselli ediyorum kendimi.
En azından bugün hatırlayabilirdi, az da olsa
Gözündeki değerim hatırına arayabilirdi
Beni diye sayıklıyorum kendi kendime...
Delirmemek için O'na sığınıyorum...
Hayatta artık küçük oynamam gerekiyor,
Büyük oynamaktan bıktım veya
Vazgeçtim diye değil,
Büyük oynamak için elimdekilere baktığımda geriye
Kalan sadece bi dolu hüzün,
Ümitsizlik ve yalnızlık kırıntısı olduğu için...
Artık büyüdüğümü de hissediyorum,
Yok yok bugünün anlam ve önemini vurgulamak
İçin falan kurmadım bu cümleyi,
Sayende gercekten büyüdüğümü hissettiğim için söyledim.
Çünkü bir zamanlar gereksiz hayaller üstüne kurmuştum
Bu sefil hayatımı ve her şeyin güzel olacağına,
Sadakate ve en önemlisi sevginin
Bir şeyleri değiştirebileceğine
Ve yetebileceğine inanıyordum.
O zamanlar dünyadaki renkler yetmiyordu bana
Ama şimdi renk körüyüm!
Gidişinle ve tüm acıları
Dehşete düşürecek derecedeki değişiminle
Her şeyin hiçbir şeye dönüştüğü dönemeçteyim
Sayende ve senden geriye kalan
Bu devasal boşlukta görülecek,
Seçilecek hiç bir renk yok artık!
Hala dönüp dönüp arkama bakıyorum
Acaba geliyor musun diye...
Benimle geleceğini falan düşündüğümden değil
Ama belki son kez görmek istersin beni değil mi?
Yarama tuz basmıyorum
çünkü senden geriye kalan tek şey o artık,
Bu yüzden onu da yanıma alıp yola çıkıyorum.
Beni düşüneceğini düşünerek,
Geleceğini ümit ederek
Yine saçmaladım bana bakma,
Bugün doğum günüm
Ve ilk defa sensizim,
Bu kadar yalnızım
Ama değişmeyen tek şey yine ağlıyorum.
Sanırım artık yaşayan ölülerden oluyorum...