SÖKÜP ATAMIYORUM DÜŞÜNCELERİMDEN DÜŞLERİMDEN...
Yine bir gece ve yine baş başayım kendimle,
İşte yine seni bulup kaybettiğim yerdeyim.
İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor;
Ya seni içime gömmeli ya da artık içimden söküp atmalıyım.
Ama her ne olursa olsun susmalıyım.
Hangisi daha zor, hangisi daha acı?
Gerçekten gitmeli miydin,
Yoksa yanımda kalıp savaşmalı mıydın?...
Bir yol arıyorum kendime,
Bulduğum tüm yollarsa sana çıkıyor…
Kapanmalı artık gözlerim.
Sonsuz bir karanlıkta tek başıma
Yürümeye devam etmeliyim uçsuz bucaksız yollarda...
Yürümeliyim ardıma bile bakmadan,
Yürümeliyim parçalayarak uğrunda
Ölebileceğim değerleri ve sevgileri,
Yok ederek yaşadığım tüm zamanları...
Nasılda acımasız zaman.
Nasıl da yüceltmiştim seni gözümde.
Tutup kendi ellerimle koymuştum en yükseğe,
Sonra keyifle izlemiştim yüceliğini.
Ama yine ben bitirmeliyim.
Tutup kollarından indirmeliyim olduğun yerden.
Ya da seni ölene kadar yaşatmalıyım
Taş kalpli dediğin yüreğimde.....
Ne kadar zor bir karar
Hiç bu kadar zorlanmamıştı zonkluyan beynim..
Bir yanım:
"Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek", derken,
Bir yanım sakin, sessiz...
Zaman geçiyor, yüreğim acıyor. Kapanmıyor yaralarım..
Tükenirken ben, aklımda bir tek sen varsın...
Görüyor musun, yine konuşuyorum ama sessizce....
Susmayı öğreniyor yüreğim..
Ama ben kararımı verdim...
Seninle olduğum zamanları düşünmek
Bile bana mutlulukların en büyüğünü yaşatıyor..
Seni ne çok seviyormuşum...
Söküp atamıyorum düşünlerimden düşlerimden...