SENSİZLİK ESİYOR ÜŞÜYORUM....
Bir deniz kıyısındayım hafif puslu hava
Ve bulutlar ağlıyor inceden.
Deniz mutlu kendinden bir zamanlar kopmuş olan
Yağmur damlaları ile yeniden buluştuğu için.
Bulutlar ise üzülüyor kendinden kopan kaybettiği her damla için.
Ne gariptir ki hayatın kuralı bu.
Biri kaybeder üzülür
Biri bulur sevinir mutlu olur.
Evet kural budur ama hayat
Beni her daim muaf tuttu bu kuraldan.
Ben ne buldum nede kaybettim
İkisinin arasında çırpınıp durdum sadece.
Ne tam kaybettim seni nede tam buldum.
Hep eksik kaldı sol yanım.
Tam kaybettim derken buldum seni
Ama sevinemedim kaybedecektim çünkü, yine üzülecektim.
Öylede oldu buldum derken yine kaybettim seni.
Bugünlerde yine kaybedişleri oynuyorum.
Hep bendesin ama bulamıyorum seni.
Yoksun yanımda üşüyor ellerim yalnızlık titretiyor içimi.
Yalnızım diyorum üşüyorum.
Deniz vuruyor dalgalarını kayalara
Yalnız değilsin ben buradayım diyor ama yetmiyor.
Benim için yalnızlık kimsemin olmayışı değil
Senin olmayışın bunu;
Ne sen ne deniz nede bir başkası bilmiyor anlayamıyor.
Üşüyor ellerim çaresiz sokuyorum ceplerime,
Cebimde kalan son umut kırıntılarını buluyorum.
Çıkarıp bakıyorum deniz seviniyor
İşte umutların varmış senin diyor
Ellerimde kalmış üç beş umut kırıntısını kast ederek.
Acı bir gülümseme dudaklarımda yeter mi diyorum yarınlara,
Yaşamaya yeter mi? Deniz cevap veremiyor.
“Yetmez” diyorum “yetmez”.
Elimdeki son umut kırıntılarını da denize atıyorum
“Yalnızım” diyorum deniz bu sefer anlıyor
Yalnızlığımın sensizlik demek olduğunu, susuyor.
Ben de susuyorum bulutlar ağlıyor ben de ağlıyorum.
Sensizlik esiyor üşüyorum...................