HİÇBİRŞEY SÖYLEME
Hiçbir şey söyleme...
Hiçbir şey yapma... niye mi?
Ben öyle yapıyorum...
Gecenin inceldiği yerde
Kaç kere dokunduk birbirimizin yaralarına.
Sınırını gözlerinin çeliğiyle çizdiğin
Sorumlu sessizliği bozmadan bakışırdık
İrileşmiş gözbebeklerimize aldırmadan.
Kısardım bakışlarımı senden yana,
Derdim sen değildin ki...
Hem yaralarımızı kanatmadan dokunurduk,
Hem yeni yaralar açardık
Ruhumuzun nemli ve karanlık dehlizlerinde,
Sınırlı yalnızlıklarımızın ağırlığına hiç aldırmadan.
Bırak taşlaşmış yüzümüzden yuvarlansın sıcak damlalar...

Her şey olması gerektiği gibiydi belki.
Giriş,gelişme ve sonuç bölümleri
Son derece muhtemel bir hikayenin iki talihsiz karakteriydik.
Mavi vurgulu fluoresan ışığıyla
Aydınlanmış soğuk ve ıslak kaldırım kenarlarında
Senin için yürüdüm.
Sen bunu hiç bilmedin.
Bende öfkelendiğin,
Olmasını istediğin ne varsa hepsiyle birlikte
'Ben'dim aslında.Ve o 'ben'
Belki hiç kimsenin ait olmadığı kadar ait kılmıştı kendini sana,
Tüm reddedilmişliğine rağmen.
Senin için her yerde hiç kimse olduğumu da bilmedin.
Bilme,derdim seninle değil...
Arkana bakmadan gidebilir misin?

Son acıdan gülümsemeler giydirdim yalnızlığıma.
İnsanların dünyasına bahar gelmekteydi,
Ben senden gitmekteydim.
Gidişimi bir hüzün hikayesine dönüştürmeden
Ustaca gerçekleştirmem gerekiyordu.
Başı önünde,uysal ve alabildiğine yarımdım.
Geride bıraktığım sadece sen değildin.
Ve bunu yine sadece sen bilmiyordun.
Arkama bakmadan gittim...

Aptallığım ve Bilgeliğimdi yaşadığım tüm acılar...
Kendimden ayrı düşünmedim sevdiklerimi..
Halbuki sen,
Hep 'başka biri'ydin...
Dedim ya;
Gözyaşlarım...Vazgeçmek değil,çaresizlik bu...
Artık geceleri sığınacak köşeler arıyorum..
Kimsenin görmesini istemiyorum gözyaşlarımı...
Mutluluk maskemin büyüsü bozulmasın...
Bak yine gece oluyor,
Bir köşe daha yalnızlığıma gözyaşlarıma.....